دامنه نشان می دهد که کدام وب سرور درخواست شده است

با Hypertext و HTTP، URL یکی از مفاهیم کلیدی وب است. این مکانیزمی است که توسط مرورگرها برای بازیابی هر منبع منتشر شده در وب استفاده می شود.

URL مخفف Uniform Resource Locator است. URL چیزی نیست جز آدرس یک منبع منحصر به فرد در وب. در تئوری، هر URL معتبر به یک منبع منحصر به فرد اشاره می کند. چنین منابعی می تواند یک صفحه HTML، یک سند CSS، یک تصویر و غیره باشد. در عمل، برخی استثناها وجود دارد، رایج ترین آنها URL است که به منبعی اشاره می کند که دیگر وجود ندارد یا منتقل شده است. از آنجایی که منبع نشان‌داده‌شده توسط URL و خود URL توسط وب سرور مدیریت می‌شوند، این بر عهده مالک وب سرور است که آن منبع و URL مرتبط با آن را به دقت مدیریت کند.

مبانی: آناتومی یک URL

در اینجا چند نمونه از URL ها آورده شده است:

https://developer.mozilla.org

https://developer.mozilla.org/en-US/docs/Learn/

https://developer.mozilla.org/en-US/search?q=URL

هر یک از آن URL ها را می توان در نوار آدرس مرورگر تایپ کرد تا به آن بگویید صفحه (منبع) مرتبط را بارگیری کند.

یک URL از بخش های مختلفی تشکیل شده است که برخی اجباری و برخی دیگر اختیاری هستند. مهمترین بخش ها در URL زیر برجسته شده است (جزئیات در بخش های زیر ارائه شده است):

آدرس کامل

توجه: ممکن است به یک URL مانند یک آدرس پستی معمولی فکر کنید: این طرح نشان دهنده خدمات پستی است که می خواهید استفاده کنید، نام دامنه شهر یا شهرک است، و پورت مانند کد پستی است. مسیر نمایانگر ساختمانی است که نامه شما باید در آنجا تحویل داده شود. پارامترها نشان دهنده اطلاعات اضافی مانند تعداد آپارتمان در ساختمان هستند. و در نهایت، لنگر نشان دهنده شخصی است که ایمیل خود را به او ارسال کرده اید.

توجه: بخش‌های اضافی و قوانین اضافی در مورد URL وجود دارد، اما برای کاربران معمولی یا توسعه‌دهندگان وب مرتبط نیستند. نگران این نباشید، برای ساخت و استفاده از URL های کاملا کاربردی نیازی به شناخت آنها ندارید.

طرح

طرح

اولین بخش URL، طرح است که پروتکلی را نشان می دهد که مرورگر باید از آن برای درخواست منبع استفاده کند (پروتکل یک روش مجموعه ای برای تبادل یا انتقال داده ها در یک شبکه کامپیوتری است). معمولا برای وب سایت ها پروتکل HTTPS یا HTTP (نسخه ناامن آن) است. آدرس دادن به صفحات وب به یکی از این دو نیاز دارد، اما مرورگرها همچنین می دانند که چگونه با طرح های دیگری مانند mailto: (برای باز کردن یک سرویس گیرنده ایمیل) کار کنند، بنابراین اگر پروتکل های دیگر را مشاهده کردید تعجب نکنید.

قدرت

قدرت

در مرحله بعدی از اتوریتی پیروی می شود که با الگوی کاراکتر :// از طرح جدا می شود. در صورت وجود، اختیار شامل دامنه (به عنوان مثال www.example.com) و پورت (80) می شود که با دو نقطه از هم جدا شده اند:

دامنه نشان می دهد که کدام وب سرور درخواست شده است. معمولاً این یک نام دامنه است، اما ممکن است از یک آدرس IP نیز استفاده شود (اما این نادر است زیرا بسیار راحت تر است).

پورت "دروازه" فنی مورد استفاده برای دسترسی به منابع روی سرور وب را نشان می دهد. اگر وب سرور از پورت های استاندارد پروتکل HTTP (80 برای HTTP و 443 برای HTTPS) برای اعطای دسترسی به منابع خود استفاده کند، معمولاً حذف می شود. در غیر این صورت اجباری است